Untitled Document

به گزارش می‌متالز، به صفر رساندن انتشار کربن تا سال ۲۰۵۰ یکی از فوری‌ترین ماموریت‌های جهانی است که صنایع بسیاری از جمله صنعت فولاد را با تغییراتی همراه می‌کند. اما رسیدن به این هدف حتی باعث تغییر مقرراتی در تجارت‌های جهانی هم شده است. اتحادیه اروپا در نظر دارد تا در سال‌های آینده برای حمایت از فولاد سبز برروی واردات فولاد مالیاتی ۲۰ تا ۳۰ درصدی وضع کند تا بتواند رفته رفته از فولادی با کربن صفر استفاده کند. این در حالی است که عمده روش تولید فولاد در جهان به روش کوره بلند و با استفاده از زغالسنگ است. به عنوان مثال چین که بزرگترین تولید کننده فولاد جهان محسوب می‌شود باید تغییرات زیادی را در ساختار فولادسازی خود ایجاد کند. هرچند همه گیر شدن کرونا در جهان کمی اجرای این برنامه‌ها را به تعویق انداخت، اما حرکت به سمت تولید فولاد سبز امری ضروری است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. صنعت فولاد ایران که در دو دهه اخیر توسعه بسیاری را به خود دیده است تقریبا با روشی متفاوت از عمده روش‌های رایج دنیا کار خود را توسعه داده است. امروز به غیر ۲ واحد کوره بلند فولادی، سایر واحد‌های تولیدی فولاد کشور به روش احیای مستقیم و بر پایه گاز تعریف شده اند. در اختیار داشتن دومین منابع گازی جهان باعث شد تا صنعت فولاد ایران بر پایه احیای مستقیم شکل بگیرد، اما باز هم نیاز دارد تا از روش‌هایی استفاده کند که میزان کربن تولید خود را کاهش دهد. باید به این نکته اشاره کرد که در روش کوره بلند هر تن فولاد به میزان ۲ تن کربن تولید می‌کند، اما در روش قوس الکتریکی این میزان کربن نصف می‌شود. ساختار هزینه فولاد نیز در حال تغییر است. هزینه کربن در ۲۰۲۰ به میزان ۶۰ دلار در تن بود که پیش بینی می‌شود در ۲۰۵۰ به ۵۰۰ دلار برسد. پس حرکت به سمت تولید فولاد سبز نه تنها منجر به کاهش هزینه‌های صادراتی می‌شود بلکه می‌تواند هزینه‌های تولید را هم کاهش دهد. هرچند استفاده از روش احیای مستقیم می‌تواند میزان کربن منتشره را کاهش دهد، اما در حال حاضر صنعت فولاد کشور در بحث تامین گاز هم با چالش‌هایی همراه است. اما استفاده از انرژی‌های نو مانند استفاده از هیدروژن هم می‌تواند در کاهش انتشار کربن و کاهش هزینه‌های تولید موثر باشد. البته فراموش نکنیم حرکت به سمت جایگزینی هیدروژن نیازمند سرمایه گذاری است، اما می‌تواند فرصتی برای جبران کمبود گاز باشد. درواقع حرکت به سمت فولاد سبز می‌تواند فرصتی برای کاهش هزینه‌های تولید، عبور از چالش تامین گاز و همچنین افزایش صادرات در سال‌های پیش رو باشد. اما فراموش نکنیم حرکت به این سمت نیازمند تکنولوژی‌های روز دنیا است. هرچند همکاری با شرکت‌های دانش بنیان باعث شده تا بتوان بسیاری از تکنولوژی‌ها بومی شود، اما همچنان محدودیت‌هایی در این زمینه وجود دارد که می‌تواند سرعت دستیابی به فولاد سبز را کاهش می‌دهد. این اتفاق می‌تواند بر میزان صادرات نیز اثر گذار باشد و باید به این نکته اشاره داشت که بازار صادراتی منتظر ما نمی‌ماند که تغییرات را اعمال کنیم بلکه رقبا به راحتی سهم ما را از آن خود خواهند کرد.
WWW.IRANSTEEL.NET

به گزارش می‌متالز، به صفر رساندن انتشار کربن تا سال ۲۰۵۰ یکی از فوری‌ترین ماموریت‌های جهانی است که صنایع بسیاری از جمله صنعت فولاد را با تغییراتی همراه می‌کند. اما رسیدن به این هدف حتی باعث تغییر مقرراتی در تجارت‌های جهانی هم شده است. اتحادیه اروپا در نظر دارد تا در سال‌های آینده برای حمایت از فولاد سبز برروی واردات فولاد مالیاتی ۲۰ تا ۳۰ درصدی وضع کند تا بتواند رفته رفته از فولادی با کربن صفر استفاده کند. این در حالی است که عمده روش تولید فولاد در جهان به روش کوره بلند و با استفاده از زغالسنگ است. به عنوان مثال چین که بزرگترین تولید کننده فولاد جهان محسوب می‌شود باید تغییرات زیادی را در ساختار فولادسازی خود ایجاد کند. هرچند همه گیر شدن کرونا در جهان کمی اجرای این برنامه‌ها را به تعویق انداخت، اما حرکت به سمت تولید فولاد سبز امری ضروری است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت. صنعت فولاد ایران که در دو دهه اخیر توسعه بسیاری را به خود دیده است تقریبا با روشی متفاوت از عمده روش‌های رایج دنیا کار خود را توسعه داده است. امروز به غیر ۲ واحد کوره بلند فولادی، سایر واحد‌های تولیدی فولاد کشور به روش احیای مستقیم و بر پایه گاز تعریف شده اند. در اختیار داشتن دومین منابع گازی جهان باعث شد تا صنعت فولاد ایران بر پایه احیای مستقیم شکل بگیرد، اما باز هم نیاز دارد تا از روش‌هایی استفاده کند که میزان کربن تولید خود را کاهش دهد. باید به این نکته اشاره کرد که در روش کوره بلند هر تن فولاد به میزان ۲ تن کربن تولید می‌کند، اما در روش قوس الکتریکی این میزان کربن نصف می‌شود. ساختار هزینه فولاد نیز در حال تغییر است. هزینه کربن در ۲۰۲۰ به میزان ۶۰ دلار در تن بود که پیش بینی می‌شود در ۲۰۵۰ به ۵۰۰ دلار برسد. پس حرکت به سمت تولید فولاد سبز نه تنها منجر به کاهش هزینه‌های صادراتی می‌شود بلکه می‌تواند هزینه‌های تولید را هم کاهش دهد. هرچند استفاده از روش احیای مستقیم می‌تواند میزان کربن منتشره را کاهش دهد، اما در حال حاضر صنعت فولاد کشور در بحث تامین گاز هم با چالش‌هایی همراه است. اما استفاده از انرژی‌های نو مانند استفاده از هیدروژن هم می‌تواند در کاهش انتشار کربن و کاهش هزینه‌های تولید موثر باشد. البته فراموش نکنیم حرکت به سمت جایگزینی هیدروژن نیازمند سرمایه گذاری است، اما می‌تواند فرصتی برای جبران کمبود گاز باشد. درواقع حرکت به سمت فولاد سبز می‌تواند فرصتی برای کاهش هزینه‌های تولید، عبور از چالش تامین گاز و همچنین افزایش صادرات در سال‌های پیش رو باشد. اما فراموش نکنیم حرکت به این سمت نیازمند تکنولوژی‌های روز دنیا است. هرچند همکاری با شرکت‌های دانش بنیان باعث شده تا بتوان بسیاری از تکنولوژی‌ها بومی شود، اما همچنان محدودیت‌هایی در این زمینه وجود دارد که می‌تواند سرعت دستیابی به فولاد سبز را کاهش می‌دهد. این اتفاق می‌تواند بر میزان صادرات نیز اثر گذار باشد و باید به این نکته اشاره داشت که بازار صادراتی منتظر ما نمی‌ماند که تغییرات را اعمال کنیم بلکه رقبا به راحتی سهم ما را از آن خود خواهند کرد.

WWW.IRANSTEEL.NET